przestrzenią styczną
Encyklopedia PWN
mat. dla danej funkcji różniczkowalnej f: M → N, gdzie M i N są rozmaitościami różniczkowalnymi wymiaru (odpowiednio) m i n, punkt p ∈ M o tej własności, że różniczka funkcji f w p, tzn. przekształcenie liniowe przestrzeni stycznych df: TpM → Tf(p)N, ma rząd mniejszy niż n (równoważnie: nie jest „na” przestrzeń styczną Tf(p)N);
fiz. jeden z 3 podstawowych stanów skupienia materii — pośredni między stanem gazowym i stałym.
mat. wspólne określenie wielu charakterystyk (liczbowych, wektorowych, tensorowych itp.) opisujących własności obiektów rozważanych w geometrii różniczkowej;
punkt
mat. w aksjomatycznym ujęciu geometrii — jedno z pojęć pierwotnych (podobnie jak prosta i płaszczyzna); w matematyce współczesnej p. (lub elementami) są nazywane różnego rodzaju przedmioty badań mat., tworzące rozmaite zbiory (przestrzenie);
[łac.],
analogia błonowa, analogia Prandtla,
analogia fiz. w opisie przepływu cieczy lepkiej i naprężeń w skręconym pręcie oraz ugięcia błony;
forma różniczkowa, forma zewnętrzna,
mat. antysymetryczne, kowariantne pole tensorowe (tensor) rzędu p (f.r. stopnia p); równoważnie: gładki przekrój p-tej potęgi zewnętrznej wiązki kostycznej (tzn. wiązki funkcjonałów liniowych na wiązce stycznej) do danej rozmaitości;
